Historie

Olympique Lillois werd opgericht in 1902. Na enkele regionale successen werd de club officieus landskampioen in 1914. Nadat stadsrivaal Fives een profclub werd kon Olympique niet achterblijven en bij de oprichting van de moderne profcompetitie in 1932/33, waarin nog twee reeksen waren, werd Olympique groepswinnaar in groep A. De club nam het in de finale op tegen Cannes en won met 4-3 en werd zo de eerste officiële landskampioen van Frankrijk.

De volgende jaren greep de club naast de titel. In 1939 moest de club de activiteiten staken door het uitbreken van de WO2. In 1941 fuseerde de club met Iris Lillois en speelde twee seizoenen onder de naam O.I.C. Lille in de hoogste oorlogsklasse. Op 23 september 1944 fuseerde de club met Fives en werd zo Stade Lillois. In november werd de naam veranderd in Lille Olympique Sporting Club, omdat de fans geen band hadden met de nieuwe naam.

De club was meteen succesvol en werd de eerste naoorlogse kampioen met één punt voorsprong op Saint Etienne. Na een vierde plaats werd OSC de volgende vier seizoenen vice kampioen, telkens achter een andere club. In 1951-52 moest Lille twee clubs voor laten gaan, maar telde slechts twee punten achterstand op kampioen Nice. Twee seizoenen later zegevierde de club. Het zou de voorlopig laatste landstitel worden van de club. De titel werd gevolgd door een onverwachte zestiende plaats. Deze plaats werd in 1956 herhaald en de club degradeerde deze keer.

Een van de meest bekende spelers van de jaren 50 was Cor van der Hart, die een van de eerste betaalde spelers uit Nederland was die in het buitenland speelde.